تاریخچه قفل درب آسانسور باز می گردد به حدود یکصد و پنجاه سال قبل، سالهای 1864 الی 1887 که طی این سالها "درب آسانسور" از حالت باز و بسته شدن توسط اپراتور مستقر در کابین، به سسیستم اولیه دربهای اتوماتیک تغییر پیدا کرد و برای باز کردن دربها در زمان سرویس و مواقع اضطراری، اولین کلیدهای قفل درب آسانسور  در این سالها ساخته شد.

قفل دارای یک بازو ( در سمت داخل چاه) ، ضامن ، زبانه ، و همچنین دو میکروسوئیچ می باشد ، اولین میکروسوئیچ که مگنت های آن روی چارچوب قابل رویت است با بسته شدن درب عمل می کند.

بطوری که به هنگام بسته شدن درب طبقه توسط پلاتینی که روی درب نصب شده است ، مگنت پل شده و مدار برق فرمان آسانسور را متصل میکند . میکروسوئیچ دیگر با ضامن قفل کار می کند .

هنگامی که کابین به تراز طبقه می رسد و متوقف می شود ، کمان درب توسط تابلو فرمان آسانسور فاقد برق می گردد. در این مواقع کمان توسط جک(روغنی) خود کع تحت فشار است ، تحت تاثیر قرار گرفته و باز می شود و ضربه ای به اهرم قفل وارد می نماید. اهرم باعث آزاد شدن ضامن و زبانه قفل گردیده و در نتیجه درب لولایی آسانسور برای باز شدن آزاد می گردد.

همزمان میکروسوئیچ ضامن که جزء مدار سری استپ است نیز عمل کرده  جریان برق فرمان آسانسور را از مدار خارج می کند.

یکی از مهم‌ترین وظایف قفل درب آسانسور اطمینان از بسته بودن درب آسانسور در تمام طول مدت حرکت آسانسور می‌باشد، برای باز کردن قفل درب آسانسور به کلید‌های مخصوص نیاز است که سرویسکاران آسانسور در زمان سرویس آسانسور از ان برای باز کردن درب استفاده می کنند هم‌چنین آتشنشان‌ها نیز از این کلید‌ها برای نجات مسافران در زمان گیر‌کردن آسانسور استفاده می‌کنند.

انواع کلید قفل درب آسانسور

با مرور زمان شکل و عملکرد قفل‌های درب آسانسور تغییر کرد و به دنبال آن کلید قفل درب آسانسور‌ها نیز دچار تحول شدند؛ در سال‌های 1940 الی 1960 از قفل‌های درب آسانسور معروف به قفل شیندلری رواج پیدا کرد، این قفل درب‌ها معمولا بر روی درب‌های لولایی آسانسور بسته می‌شد، در انتهای زبانه بازوی قفل‌های درب قدیمی دو حفره به قطر 4 میلیمتر وجود داشت، این قفل‌ درب‌های آسانسور با کلیدی موسوم به کلید دو گوش باز می‌شدند.

قسمت انتهایی کلید‌های قفل درب آسانسور یعنی قسمتی که در دست می‌گیریم می‌تواند اشکال مختلفی داشته‌باشد اما قسمت درگیر با قفل آن‌ها یکسان هستند؛ در کلید‌های دو گوش قسمت درگیر با قفل درب به شکل میله‌ای و تخت بوده که در انتهای آن دو زبانه دقیقا برابر با حفره‌ها وجود داشته که با گردش آن می توانستند بازوی قفل را تکان دهند و زبانه درب که در چهارچوب درگیر بوده آزاد و درب آسانسور باز می‌شد.

البته بعضی از قفل درب آسانسور‌های قدیمی کلیدی داشتند به‌نام کلید پلاستیکی درب اتوماتیک که تقریبا شبیه به قلاب بافتنی بزرگ و تخت بوده که با استفاده از سر قلاب مانند قفل درب آسانسور را باز می‌کردند.

امروز از کلید سه گوش برای باز کردن درب انواع آسانسور‌ها استفاده می‌شود؛ به‌جز کلید قفل درب‌هایی که به آن اشاره کردیم کلید‌های دیگری مانند کلید 300، 400 و 500 شیندلر، کلید‌های استوانه‌ای شیاردار، کلید‌های قفل سیلندری و… نیز وجود دارند که مانند کلید سه گوش پرکاربرد نیستند.

قفل درب آسانسور چگونه کار می کند؟

قفل درب آسانسور دارای یک بازو داخل چاه آسانسور، ضامن، زبانه و هم‌چنین دو میکروسوئیچ می‌باشد، که مگنت‌های آن روی چارچوب قابل مشاهده است با بسته‌شدن درب عمل می‌کند به‌طوری که به هنگام بسته‌شدن درب طبقه توسط پلاتینی که روی درب نصب شده است، مگنت پل شده و مدار برق فرمان آسانسور را متصل می‌کند؛ میکروسوئیچ دیگر با ضامن قفل کار می کند

هنگامی که کابین به تراز طبقه می‌رسد و متوقف می شود ، کمان درب توسط تابلو فرمان آسانسور فاقد برق می‌گردد. در این مواقع کمان توسط جک روغنی خود که تحت فشار است ، تحت تاثیر قرار گرفته و باز می شود و ضربه ای به اهرم قفل وارد می‌نماید. اهرم باعث آزاد شدن ضامن و زبانه قفل گردیده و در نتیجه درب لولایی آسانسور برای باز شدن آزاد می گردد؛ همزمان میکروسوئیچ ضامن که جزء مدار سری استپ است نیز عمل کرده  جریان برق فرمان آسانسور را از مدار خارج می کند.