پاوریونیت

پاوریونیت ها اساساً به دو نوع هستند – تک سرعته یا دو سرعته

پاوریونیت های هیدرولیک تک سرعته در بالابرهای هیدرولیک – بالابر کارگاهی – بالابر غذا بر و … استفاده می گردد.

قابلیت کارکرد با برق تک فاز و سه فاز را دارند. پاوریونیت های دو سرعته معمولا در آسانسور  هیدرولیک استفاده می شود و حرکت و توقف نرم و بدون شوک و صدای کم از خصوصیات این پاورپونیت ها می باشد.

پاورهای این شرکت با بهترین متریال جهت مقاصد مختلف طراحی و ساخته می گردد. پاورهای آسانسور هیدرولیک بلین آلمان یا ویتور ایتالیا می باشند که با شیر هیدرولیک های مناسب حرکت بسیار نرم و بدون شوک ایجاد می نمایند. پاورهای دو سرعته بیشتر در بیمارستان ها – آسانسور خودرو بر – آسانسور هیدرولیک – آسانسور خانگی (Home Lift) استفاده می گردد.

سرعت حرکت از ۰/۲ الی  ۰/۶ متر بر ثانیه می باشد.

جهت مشاوره بهتر در انتخاب سیستم هیدرولیک لطفاً با دفتر فروش تماس حاصل فرمایید.

جک

جک در آسانسورهیدرولیک بسیار با اهمیت است.در صورت عدم کیفیت کافی جک،تعویض جک کار ساده ای نبوده به همین جهت می بایست در هنگام انتخاب جک از بهترین کیفیت و مارک استفاده کرد.

WITTUR با امکانات تولید بسیار مجهز خود قادر به تولید انواع جک های آسانسورهای هیدرولیک میباشد. جکها پس از تولید یک به یک در شرایط سخت تست می شوند . جک های دو و سه مرحله ای از جمله حک های بسیار حساس و دقیق بوده که WITTUR توانای تولید بالاترین کیفیت این جک ها را دارا است.

WITTUR همچنین جک های دو تکه و سه تکه را که نیاز به دقت بسیار بالا دارند را تولید میکند. مزیت این محصول حمل و نفل و انتقال و نصب ساده تر در داخل چاه آسانسور است.

انواع پاور

o پاورهای mini با خروجی روغن ۳۵-۱۸ لیتر بر دقیقه برای آسانسورهای کوچک و Home Lift ها

o پاورهای استاندار با خروجی روغن ۸۰۰-۵۵ لیتر بر دقیقه برای آسانسورهای خانگی _ تجاری و ماشین برها

o پاورهای خاص جهت آسانسورهای فوق سنگین

 پاور یونیت مجهز به اینورتر HI POWER UNIT

o مجهز به درایو ۳vf

o کاهش برقی مصرفی

o بسیار دقیق و در رسیدن به طبقه

o کاهش نیاز به خنک کننده و گرم کننده

o سرعت تا ۱m/s

o بازدهی بالا

o عدم فشار به برق شبکه

پاور یونیت شیر الکترونیکی HE POWER

o پاورهای الکترونیکی دارای برد الکترونیکی بوده که توانایی تحمل فشارهای بالاتر از حد معمول را داراست.

o بازدهی بالاتر

o دقت بالا در رسیدن به طبقه

o نیاز کمتر به خنک کننده و گرم کننده

o قابلیت تنظیم و انتخاب بیشتر

o سرعت تا ۱m/s

o قابلیت تنظیم به صورت کامپیوتری

o ضعف این پاورها فقط پیچیدگی و وابستگی بیشتر در خدمات پس از فروش است.

ورود آسانسور به ایران  

تاریخچه آسانسور در ایران!

 ورود آسانسور به ایران با سفر ناصرالدین شاه به فرنگ آغاز شد؛ ناصرالدین شاه در سفرنامة خود در توصیف آسانسور می‌نویسد: «رفتیم به مریض‌خانه سنت توماس… اسبابی دارند که ناخوش را روی تخت گذاشته از توی اتاق زیر می‌کشند به مرتبه بالا می‌برند. بسیار تماشا داشت که ناخوش حرکت نکند…»
ناصرالدین‌شاه از دیدن آسانسور در فرنگ مشعوف می‌شود… و به این‌ ترتیب، آسانسور وارد ایران شد!

گفته می‌شود ناصرالدین شاه پس از بازگشت از فرنگ دستور نصب آسانسوری در کاخ گلستان صادر کرد. بعدها آسانسوری در پالایشگاه آبادان در زمان احمدشاه نیز نصب شده است؛ اما امروزه دیگر اثری از این آسانسورها وجود ندارد
پالایشگاه آبادان – گفته شده از اولین آسانسورها در ایران در پالایشگاه آبادن بوده، ظاهراٌ اثری از آن نیست.

صنعتی شدن آسانسور در ایران

 تاریخچه آسانسور در ایران با ناصرالدین شاه به‌پایان نمی‌رسد. تولید انبوه و صنعتی شدن آسانسور در جهان با اختراع اوتیس و همچین الکتریکی شدن موتورهای آسانسور در حدود 150 سال قبل صورت گرفت و شرکت‌های اوتیس و شیندلر اولین کسانی بودند که تولید آسانسور را به‌صورت صنعتی شروع کردند.

اما صنعتی شدن آسانسور در ایران در حدود 80 سال پیش و با رونق گرفتن ساخت‌وساز در زمان پهلوی اول و با نصب آسانسور در ساختمان‌های اطرف میدان سپه، باشگاه افسران و… صورت گرفت. این آسانسورها توسط کارشناسان خارجی و به کمک اولین نسل از متخصصین ایرانی راه‌اندازی شدند
از سال 1335 به بعد را می‌توان دوران رشد صنعت آسانسور در ایران نامید؛ زیرا در این سال‌ها آپارتمان‌سازی به شیوه امروزی رونق یافته بود.

ابتدا آسانسورها به‌طور کامل و بسته‌بندی‌شده از خارج از کشور به ایران وارد می‌شدند. اما به‌تدریج شرکت‌های ایرانی برای فروش و نصب آسانسور در ایران به‌وجود آمدند و در سال ۱۳۴۵ اولین کارگاه تولید درب و کابین آسانسور توسط «اوکسن الکسانی» با کپی‌برداری از روی درب و کابین‌های شرکت‌های آسانسور اروپایی به‌وجود آمد.

جهت نصب آسانسور، ارتفاع مورد نیاز از کف چاهک تا سطح معماری اولین توقف آسانسور (همان عمق چاهک) حداقل باید ۱6۰ سانتی‌متر باشد. این ارتفاع، حداقل فضای لازم جهت نصب قطعاتی از جمله بافر ها (ضربه‌ گیرها‌) و سکوی زیر آن‌ ها‌ و کف‌ ستون‌ های مرتبط با آن‌ها، ستونک زیر ریل راهنما و کف‌ ستون‌ های زیر شاسی‌ های آسانسور خواهد بود و همان‌ طور که قبلاً ذکر شد، می‌توان به‌ عنوان جان‌ پناهی برای نصابان و تعمیرکاران هنگام سقوط ناگهانی آسانسور نیز از این فضا بهره برد. هنگامی‌که سرویس‌ کار آسانسور جهت سرویس‌ های دوره‌ ای نگهداری‌ یا تعمیرات به چاله آسانسور مراجعه می‌کند، اگر به‌ طور اتفاقی آسانسور حرکت نماید، سرویس‌کار می‌تواند از فضای جان‌ پناه جهت نجات جان خود استفاده نماید.البته نصب پریز و چراغ در فاصله cm40 از کف چاهک برای مواقعی که تعمیرکاران برای تعمیرات به داخل چاهک می‌روند نیز الزامی است.

در شکل زیر، یک پلان متداول از کف چاه آسانسور به ابعاد 160*160 است:

برای اجرای چاه آسانسور که در واقع بخشی از فونداسیون محسوب می‌شود، معمولاً ۱۰ سانتی‌ متر بتن مگر و ۳۰ سانتی‌ متر آرماتور بندی و بتن‌ ریزی در نظر گرفته می‌شود. در هر صورت همان‌ طور که گفتیم، ارتفاع باقیمانده کف چاه آسانسور پس از بتن‌ ریزی تا کف تمام‌ شده اولین توقف، حداقل باید ۱6۰ سانتی‌متر شود. بنابراین حداقل باید به ارتفاع 200 سانتی‌ متر، خاک‌ برداری نمود تا بتوان این فضا را ایجاد کرد.

پس از اجرای بتن مگر، شبکه آرماتور بندی چاهک انجام می‌شود. با توجه به نوع آرماتور بندی، چاهک می‌ تواند متصل به فونداسیون یا منفصل (جدا) باشد. در صورتی‌که برای دیواره‌های اطراف چاهک، از دیوار آجری استفاده‌ شده باشد، عملکرد کف چاهک، منفصل از فونداسیون خواهد بود؛ چون دیوار آجری نمی‌تواند هنگام نیروهای جانبی چندانی از چاهک به فونداسیون منتقل کند.

در این مرحله پیش‌ بینی چاه ارت (اتصال زمین برای سیستم برق آسانسور جهت تخلیه بارهای الکتریکی) و نیز یک لوله پلیکا 63 در کف چاهک، جهت انتقال آب‌ های سطحی که به‌ طور تصادفی در داخل چاهک ریخته می‌شود، ضروری است
چند نکته درباره اجرای ضربه‌ گیرها در چاهک آسانسور

ضربه‌ گیرها باید در پایین‌ ترین حد مسیر حرکت کابین و وزن تعادل قرار گیرند. این ضربه‌ گیرها به همراه ستونک های نشیمن‌ گاهشان، باید به‌ گونه‌ ای در کف چاهک نصب شوند که پس از برخورد کابین یا وزن تعادل روی آن‌ ها و فشرده شدن کامل، به‌ قدری فضای خالی در جان‌ پناه باقی بماند که بتوان مکعبی به ابعاد ۶۰×۵۰×۱۰۰ سانتی‌ متر را در آن جای داد. جان‌ پناه محلی است که به هنگام تعمیرات، مانع از سقوط کامل آسانسور به کف چاه می‌شود.

در صورتی‌ که ضربه‌ گیر مربوط به وزنه تعادل باشد، ارتفاع پایه ستونک ضربه‌ گیر به هر ارتفاعی مجاز است ولی ارتفاع ستون ضربه‌ گیر کابین حداقل باید ۵۰ سانتی‌ متر باشد.

جهت اجرای سکو های ضربه‌ گیر دو نوع اجرا وجود دارد. چون این سازه می‌تواند هم بتنی و هم فلزی باشد. برای اجرای سکو های بتنی باید ریشه‌ های انتظار در هنگام آرماتور بندی کف چاهک در نظر گرفته شود و برای اجرای سکوی فلزی صفحات فلزی با ابعاد و اندازه مشخص‌ شده در نقشه‌ ها را باید در کف چاهک جایگذاری کرد.  با توجه به اینکه نصب آسانسور از آخرین مراحل اجرای ساختمان است، وجود ریشه از جنس آرماتور در داخل چاله امری خطرناک خواهد بود و ممکن است باعث آسیب نیروهای اجرایی هنگام کار شود. لذا جایگذاری صفحه و اجرای سکوی فلزی ایمن‌ تر خواهد بود.

وزنه تعادل آسانسور

نقش تعادل بار در آسانسورهای کششی را وزنه تعادل انجام می دهد. وزنه تعادل در آسانسور در سه نوع بتونی و چدنی و سربی تقسیم می شود. چگالی سرب بالاتر از چدن و چگالی چدن نیز بالاتر از بتون بوده و وزنه های بتونی از نوع بتون مسلح و با روکش پلاستیکی و گالوانیزه است و در ابعاد 57،67،77،87،97,107 سانتی متری بنا بر نوع قاب وزنه مورد استفاده قرار میگیرد.

البته وزنه چدنی و سربی در بعضی از آسانسورها به علت شرایط خاص در اندازه های غیر آماده به صورت سفارشی تولید میشود.

عرض وزنه های گالوانیزه ۱۵ سانتیمتر و ارتفاع آن ۱۶ سانتیمتر میباشد.

وزنه های گالوانیزه از وزنه های 57 تا 117 سانتیمتری تولید میشود که به علت قیمت مناسب و استاندارد بودن بهترین جایگزین برای وزنه های چدنی هستند مشخصات آن ها به شرح ذیل میباشد:

وزنه گالوانیزه 57 = 40 کیلوگرم

وزنه گالوانیزه 67 = 50 کیلوگرم

وزنه گالوانیزه 77 = 55 کیلوگرم

وزنه گالوانیزه 87 = 60 کیلوگرم

وزنه گالوانیزه 97 = 70 کیلوگرم

وزنه گالوانیزه 107 = 80 کیلوگرم

وزنه گالوانیزه 117 = 90 کیلوگرم

در سال های پیشین وزنه های آسانسور بیشتر از جنس پلاستیکی استفاده می شد، ولی با گذشت زمان به دلیل مشکلات استفاده از جنس پلاستیک در این وزنه ها از طرف سازمان های استاندارد جنس فلزی برای این منظور مورد تأیید قرار گرفت و امروزه تنها وزنه های فلزی هستند که مطابق ضوابط مهندسی و استانداردها بوده و در صنعت آسانسور متعارف شده اند.

ضرورت استفاده از فن آسانسوری

فن آسانسوری در داخل کابین آسانسور برای تهویه داخل کابین مورد استفاده قرار می گیرد. این فن متشکل از 5 پره های می باشد

مشخصات فنی فن آسانسوری

1. ابعاد:12*12
2. ولتاژ:220 ولت
3. دارای استاندارد 

ویژگی ها و شرایط مهم استفاده از فن آسانسوری: 

• تهویه مناسب
• صدای کم
• مصرف پایین
• تعمیر آسان
• قیمت مناسب
• تهویه مناسب

با توجه به اینکه در ساختمان هایی با واحدهای تعداد بالا از آسانسور استفاده می کنند و با توجه به اینکه افراد متعددی از آسانسور استفاده می کنند، تهویه مناسب باعث جلوگیری از از احتمال سرایت بیماری ها و ویروس ها خواهد شد و در سلامتی افراد ساختمان نقش مهمی دارد.

صدای کم:

در آسانسور ها از فن های با صدای کم استفاده می کنند که موجب آزار افراد داخل کابین نباشد.

مصرف پایین:

با توجه به فعالیت و استفاده مداوم از آسانسور در طول روز حتماً باید از فن های استفاده کرد که مصرف پایینی دارند و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه هستند.

تعمیر آسان:

فن آسانسورها حتما باید پیچیدگی نداشته باشد و به راحتی قابل تعمیر باشد.

 
قیمت مناسب: قیمت مناسب در کنار ویژگی های دیگر جز فاکتورهی مهم فن آسانسوری می‌باشد.

براکت آسانسور چیست؟

براکت آسانسور بعنوان مهار کننده ریل های هدایت کننده کابین و ارتباط ریل های آسانسور به آهن کشی یا سازه درون چاه عمل می نمایند.از طرفی براکت ها را به عنوان تصحیح کننده ناشاقولی احتمالی چاه آسانسور یاد می کنند. در صورتی که ریل ها به درستی نصب شده باشند، حرکت آسانسور به صورت نرم و بدون تکان و ارتعاش و با حداقل صدای ممکن انجام می شود و نکته ای که وجود دارد این است که نصب درست ریل ها وابسته به اجرای صحیح براکت ریل آسانسور است.

نقش براکت آسانسور در نصب ریل آسانسور بسیار مهم است و در واقع براکت ها پایه هایی هستند که ریل ها توسط آن ها به سازه یا دیواره چاه متصل و نصب می شوند. سرعت حرکت، نوع اندازه ریل ها، ترمز ایمنی یا پاراشوت و ظرفیت کابین عواملی اند که می توانند نوع و اندازه براکت را مشخص کنند. براکت ها را از نبشی، ورقه آهنی یا ناودانی می سازند.

شرکت های نصاب آسانسور معمولا از براکت های مخصوص ریل های خود استفاده می کنند. همانطور که ریل ها باید از مقاومت کافی برخوردار باشند، براکت در آسانسور نیز باید از نوع قوی و محکم باشند تا ریل ها را نگه دارند.

براکت ریل آسانسور چه وظیفه ای دارد؟

زمانی که شما به خوبی براکت آسانسور چیست را درک کنید کاربرد آن در صنعت آسانسور را نیز به خوبی درک می کنید. پیمانکار آسانسور در طی عملیات اجرائی براکت ریل ها را به سازه ساختمان نصب می کند. محل اتصال معمولا به صورت تیر فلزی، دیوار آجری و یا بتنی می باشد و توسط پیمانکار ساختمان از قبل بنا می شود اگر چنانچه در چاه آسانسور مقدمات کار توسط پیمانکار ساختمانی  انجام نشده بود، مسئول نصب آسانسور هیچ گونه مسئولیتی برای سازه ندارد و می بایست از مسئول یا کارفرمای ساختمان تقاضا کند تا مقدمات نصب فراهم شود.

اگر از روش آهن کشی که در ایران مرسوم است، استفاده کنید ،می بایست ابعاد، نوع تیر ها و فاصله آن ها از یکدیگر را با توجه به نقشه ای که برای آسانسور ساختمان طراحی شده است بررسی کنید. اگر براکت ها به اسکلت فلزی ساختمان یا آهن کشی آسانسور متصل شود در واقع بهترین حالت برای نصب و نظارت نصاب آسانسور است.

محل قرار گیری براکت ها بسیار مهم اند، زیرا پس از نصب آن ها محل ریل ها تعیین می شود و لذا می بایست براکت ها در نقطه دقیق و درستی نصب شوند. لازم به تذکر است که حداقل یک براکت برای هر ریل در نظر گرفته شود.

براکت ها باید فاصله مشخصی از درب طبقه داشته باشند و بطور دقیق نسبت به همدیگر در طول چاه شاقول وگونیا باشند. شرکت های معروف در طی اقدامی انواع براکت آسانسور را طراحی کرده اند که می توان در انواع مختلفی از ابعاد ریل ها از آن براکت های قابل تنظیم استفاده کرد.

براکت وزنه آسانسور چه وظیفه ای دارد؟

اکنون به خوبی با براکت آسانسور چیست آشنا شدید. براکت های وزنه تعادل به دلیل ثابت بودن در محل نصب خود قابل تنظیم نیستند. بنابراین در هنگام نصب باید خیلی دقیق بود. چنانچه ریل های وزنه تعادل نیاز به جا به جایی داشته باشند به وسیله ورق های پر کننده (لاتون) تنظیم می شوند.

در نصب ریل ها اکثرا از براکت های نبشی یا ورق فلزی نورد شده دارای سوراخ های کشوئی اریب استفاده می کنند. فاصله براکت در آسانسور از یکدیگر حداقل ۱٫۵ متر و حداکثر ۲٫۵ متر در نظر گرفته می شود که بسته به ظرفیت و اندازه ریل های آسانسور متغیر اند.

نکته طلایی براکت آسانسور

در صورتی که براکتی که می بایست ریل را نگه داری کند، در محل اتصال بین دو ریل قرار گیرد، بهتر است براکت را در زیر ریلی نصب کنید که با ریل بالا سری در اتصال است. علت این کار آنست که در این حالت براکت هیچ گونه تماسی با پشت بند ریل ندارد .

همانطور که در مقاله های قبلی در خصوص ریل های آسانسور کششی گفته شده است، با توجه به نقشه های آسانسور محل قرار گیری براکت ها و ریل مشخص اند و ریل های ۵ متری در نقشه ها مشخص اند و یک یا دو عدد از ریل ها باید با طول کوتاه تری استفاده شوند

فلایویل موتور آسانسور

هر دستگاهی از یک سری قطعات تشکیل شده است؛ آسانسور هم مانند هر وسیله دیگری هم قطعات اصلی دارد و هم فرعی؛ همان طور که می‌دانید موتور اصلی ترین قطعه هر دستگاهی است. موتور در آسانسور انواع و اقسام مختلفی دارد که یکی از رایج ترین آن موتور گیربکس دار آسانسور یا همان موتور گیربکسی است. از طرفی در بین موتورهای گیربکسی، برخی فلایویل موتور دار هستند که روی موتور قرار می‌گیرد و ویژگی‌های زیادی به آسانسور می‌دهد. در این مقاله نگاهی به آن می‌اندازیم پس با ما همراه باشید.

موتور آسانسور

موتور آسانسور در واقع قلب آن است. موتور آسانسو وظیفه دارد تا گشتاور لازم برای جا به جا کردن کابین آسانسور را فراهم کند. در آسانسورهایی مانند آسانسور کششی این گشتاور با استفاده از سیم بکسل و در آسانسور هیدرولیک این کار با استفاده از جک هیدرولیک به کابین می‌رود. موتور آسانسور به صورت تک سرعته گیربکسی و دو سرعته گیربکسی وجود دارد؛

این مدل موتور نیروی خود را با استفاده از گیربکس به آسانسور انتقال داده در صورتی که تنها یک سرعت برای آن تعریف می‌گردد؛ از این رو زمانی که کابین آسانسور به طبقه ای نزدیک شد با استفاده از موتور ترمز حرکت آن کم شده و در آخر کابین در تراز طبقه می‌ایستد. از طرفی موتور دو سرعته گیربکسی دارای دو سیم پیچ و دو سرعت برای حرکت کردن دارد که در زمان شروع از دور تند استفاده کرده و اندازه آن حدودا ۳۰ سانتی متر پیش از رسیدن به تراز طبقات و روی دور کند درگیر می‌گردد و در محل تراز طبقه توقف کاملا انجام می‌شود. هر یک از این مدل موتور یک سری مزایا و یک سری معایب دارند.

ویژگی بزرگ فلایویل موتور آسانسور

فلایویل آسانسور قابلیت زیادی به موتور می‌دهد که یکی از آن‌ها نجات اضطراری آسانسور به صورت دستی است. زمانی که موتور فلایویل داشته باشد در زمانی که آسانسور در خطر بیفتند با استفاده از آن می‌توانید آسانسور را به صورت دستی ایستاند. البته ویژگی‌های دیگری هم دارند که در ادامه به آن‌ها اشاره خواهیم کرد

آشنایی با فلایویل موتور آسانسور

فلایویل کلمه ای است که از دو کلمه فلای و ویل تشکیل شده که کلمه فلای در زبان انگلیسی به معنای پرواز است و ویل نیز چرخ معنی می‌دهد و معنی این دو چرخ طیار است؛ اما در بازار داخلی ایران آن را علاوه بر فلایویل با نام هندویل نیز می‌شناسند.

فلایویل موتور قطعه‌ ای سنگین است که برای نگه داشتن نیروی زاویه ای موتور کارایی دارد. ساختار فلایویل موتور ساده است؛ طوری که دایره ای متقارن است که صاف و صیقلی باشد در این موتور هیچ مدلی انحنا وجود ندارد؛ اما ابعاد و شکل آن به مدل آسانسور و موتور آن بستگی دارد. در پاسخ به کسانی که درباره جنس آن کنجکاو هستند باید بگوییم که جنس آن عموما از چدن است.

ویژگی‌های فلایویل موتور آسانسور در یک نگاه

نگهدارنده نیروی زاویه ای

جلوگیری از عوض شدن سرعت دوران آسانسور

یکنواخت نگه داشتن چرخش محو موتور

افزایش گشتاور

امکان استفاده برای نجات اضطراری به صورت کاملا غیر خودکار

کارایی فلایویل موتور آسانسور

اگر در فیزیک مطالعه کرده باشید؛ انرژی جنبشی با سرعت و جرم رابطه دارد؛ کارکرد فلایویل موتور آسانسور با انرژی در ارتباط است. زمانی که آن به وسیله نیروی محور موتور می‌چرخد، انرژی جنبشی در فلایویل ایجاد می‌شود که به دلیل اینرسی که دارد اگر محور موتور دیگر حرکت نکند؛ باید تا مدت کوتاهی به حرکتش ادامه دهد از این رو انرژی جنبشی است که در جرم فلایویل ذخیره می‌گردد

قوانین آسانسور معلولین

قوانین آسانسور معلولین تماما درباره تحقیقات آرگونومیکی بودند که برای اولین بار در طی سال های ۱۹۹۷ و ۲۰۰۱ به وسیله سازمان ناظر بر محیط زیست و حمل و نقل نواحی انجام شدند. استاندارد BS8300  گزارشی راجع به وجود دلایل منطقی برای استفاده از راهنمای طراحی بود. در این استاندارد پیشنهاداتی برای در نظر گرفتن محل پارکینگ ماشین اماکنی که برای تعمیر اتومبیل های دسترسی به ورودی‌ها و بخش‌های داخلی ساختمانهای جدید مطرح شده‌اند نیز وجود دارد.

آسانسورها و بالابرها از امکانات و تسهیلات ضروری در بسیاری از ساختمان های چند طبقه و یا املاک و خانه های یک طبقه به شمار می آیند که تسهیلات و خدمات لازم را در اختیار افراد معلول قرار می دهند. قوانینی که در خصوص آسانسورهای معلولین در این مقاله مطرح می‌شود عمدتاً به محدوده وسیعی از آسانسورهای معلولین توجه کرده و حتی ساکنین عادی ساختمان ها نیز می‌توانند در صورت لزوم از آنها استفاده کنند.

برای انتخاب بهترین آسانسور لازم است به عوامل گسترده ای از قبیله فضای کافی و قابل دسترس، مسافتی که آسانسور باید آن را به صورت عمودی طی کند، تعداد دفعات استفاده از آسانسور، سرعت رفت و برگشت آسانسور، محدودیت های فیزیکی و اسکلت بندی ساختمان، هزینه ها و مسائل زیبایی شناختی توجه شود.

نیاز به فضای کافی

آسانسور های معلولین معموماً از فضای کمتری نسبت به آسانسور های عادی برخوردار هستند. یک آسانسور معمولی داخل یک مجرای عبوری و از میان طبقات ساختمان می گذرد ولی آسانسور معلولین اینگونه نیست. بسیاری از آسانسور ها نیازی به موتورخانه ندارند در حالیکه انواع دیگر از آن ها نیازمند موتورخانه نیز می باشند، عمق حفره ی آسانسور که به پاسنگ یا پاستون نیز شناخته می شود یا همان چاله مستطیلی که آسانسور پس از پایین آمدن بر روی زمین در کف آن قرار می گیرد از ۵۰ میلیمتر تا بیش از ۲۰۰ میلیمتر متغیر است اما اساساً عمر پاسنگ برای آسانسور معلولین کمتر از عمر پاسنگ مورد نیاز برای آسانسورهای معمولی است.

سرعت حرکت از قوانین آسانسور معلولین

آسانسورهای معلولین چه برای حرکت عمودی و چه افقی و سطوح شیب دار دارای کنترل سرعت تند و کند هستند در مقایسه با آسانسورهای عادی.

از طرفی مقررات مربوط به آسانسور معلولین و دستورالعمل های موجود در استانداردBS6440  مجاز به برخورداری از سرعتی بیش از ۱۵/۰ بر ثانیه ( یعنی در مقایسه با سرعت ۲۵/۰ تا ۱ متر بر ثانیه آسانسورهای معمولی در ساختمانهای کم طبقه و سرعت ۴ متر برثانیه یا بیش از آن در ساختمان هایی با طبقات بیشتر (نیستند. این نوع آسانسورها فقط برای یک و دو نفر مورد استفاده قرار می گیرند و آنهایی که مخصوص بالا رفتن از پله های بیشتر هستند، باید تنها یک سرنشین داشته باشند. این قوانین را باید در چهارچوب زمانی معین مورد بررسی قرارداد.

نصب پریز آسانسور

یکی از نکاتی که در نصب چراغ تونلی آسانسور حائز اهمیت است : این است که در ارتفاع ۵۰ سانتی متر مانده به کف چاهک آسانسور هم آخرین چراغ نصب می گردد.نصب پریز آسانسور در کنار این چراغ انجام می گیرد.سرخط این پریز بایستی از سرخط روشنایی ها جدا باشد تا زمانی که کلید چراغ ها در حالت خاموش قرار میگیرد، برق این پریز قطع نشود.

این پریز بعداً برای سرویس و بازبینی ماهیانه آسانسور مورد استفاده قرار گیرد و نصب آن الزامی است.گفتنی است : در هر دو طبقه حداقل بایستی از یک چراغ تونلی استفاده گردد.

چراغ تونلی آسانسور

همانطور که گفته شد : چراغ تونلی آسانسور در اخرین مرحله از عملیات نصب ، مورد استفاده قرار می گیرد.وظیفه این چراغ تامین روشنایی چاهک آسانسور است.بهترین فاصله برای نصب چراغ های تونلی از هم به فاصله ۵ متری است.

نصاب آسانسور بایستی به در فاصله هر دو طبقه حداقل از یک چراغ تونلی استفاده نماید.و برای تامین برق آن از کابل ۴*۱ یا کابل ۲*۱ استفاده نماید.شما می توانید : قیمت انواع قطعات آسانسور را از بازرگانی رایا استعلام نمایید.و با قیمت روز قطعات آشنا شوید.

استفاده از چراغ تونلی در کنار ریل وزنه

بهتر است : چراغ تونلی آسانسور در کنار ریل وزنه تعادل یا همان ریل تی۵ ، مورد استفاده قرار گیرد.در این صورت مزاحمتی برای سایر قطعات آسانسور نخواهد داشت.برخی از نصابان در هر طبقه از یک چراغ تونلی استفاده می نمایند.که طبق استاندارد نیازی به این امر نیست

چاله آسانسور چیست؟

برای آشنایی با چاله آسانسور ابتدا لازم است تعریف چاه آسانسور را بدانیم. چاه آسانسور فضایی عمودی از پی تا سقف موتورخانه در پشت بام ساختمان است که آسانسور و تجهیزات آن نظیر ریل حرکتی، وزنه تعادل و کابین آسانسور در این فضا در حرکت است.

این فضا به دیوارها، دیوارهای اضطراری و درب های طبقات  محصور است. لازم است که این فضا حتما عمودی و شاقول شده و بدون هیچگونه خمیدگی باشد. همچنین هیچ تجهیزات دیگری مانند سیم کشی، شیر های آب، گاز و…  غیر از تجهیزات و متعلقات آسانسور نباید در چاه آسانسور نصب و یا عبور داده شوند.

ابعاد چاه آسانسور

ابعاد چاه اسانسور نیز با توجه به نوع آسانسور و معماری ساختمان مشخص می شود. چاهک آسانسور (Pit)، چاله پایینی آسانسور در پی ساختمان است. چاله در آسانسور در حقیقت، قسمتی از چاه آسانسور است و فضای مورد نیاز برای تعمیرکار آسانسور، نصب ضربه گیر یا بافر و… را فراهم می آورد.

ضربه گیر یا بافر چیست؟

وسیله ای است که ارتجاع لازم برای برخورد ناگهانی و پیش بینی نشده کابین و کف چاهک را فراهم می آورد تا کمی از انرژی جنبشی کابین را کاهش دهد. اما لازم به ذکر است که ضربه گیر، سبب توقف کابین نمی شود و فقط از شتاب آن کم می کند. برای متوقف کردن آسانسور، حتما باید از سیستم ترمز ایمنی استفاده کرد.

آماده سازی چاله آسانسور اولین مرحله نصب آسانسور است. ارتفاع لازم از کف چاله آسانسور تا کف اولین سطح، قبل از عملیات بتون ریزی کف چاله ی آسانسور ،حداقل 190 سانتی متر باید باشد. افزایش برج ها و ساختمان های آسمان خراش، نیاز به آسانسور و همچنین ایمنی هرچه بیشتر آن را افزایش داده است.

اختصاص فضای مناسب برای چاله آسانسور از اقدامات اولیه فراهم آوردن ایمنی آسانسور است. به همین خاطر به ارائه اطلاعاتی جهت تعیین هرچه مناسب تر ابعاد آسانسور می پردازیم.

تعیین ابعاد عرض چاله آسانسور

اولین نکته ایی که حتما باید در نظر گرفته شود، اینست که گرچه آسانسور برای حمل افراد طراحی شده و به کار می رود، اما از آن برای حمل اثاثیه سنگین نظیر یخچال نیز استفاده می شود.

عرض یخچال ها بین 70 تا 80 سانتی متر متغییر است. پس با چنین پیش بینی و نیز اعمال خطاهای احتمالی، درب آسانسور می بایست حداقل 160 سانتی متر باشد. نکته قابل توجه دیگر اینست که درب های اتوماتیک به فضای بیشتری نسبت به درب های لولایی نیاز دارند.

پس ابعاد چاله آسانسور باید به گونه ایی تنظیم شود که فضای مورد نیاز برای درب های اتوماتیک نیز لحاظ شده باشد. به عنوان مثال، برای درب اتوماتیک با عرض 80 سانتی متر، عرض چاله آسانسور حداقل می بایست 160 سانتی متر در نظر گرفته شود.

تعیین ابعاد عمق آسانسور

اگر ابعاد عرض چاله آسانسور برای یک آسانسور 5 نفره، 160 سانتی متر لحاظ کرده باشیم، برای هر فرد می بایست 10 سانتی متر عمق چاله را افزایش دهیم.

نیز مناسب تر است برای آسانسورهای 8 نفره و بیشتر، عرض 170 سانتی متر در نظر گرفته شود. در واقع، عمق چاله آسانسور، 30 الی 40 سانتی متر از عرض آن بیشتر در نظر گرفته می شود.

آب بندی چاله آسانسور

آب بندی چاله آسانسور در مناطقی با سطح آب زیرزمینی بالا، با مشکلات بیشتری روبه ررو است. به علت قرارگیری چاله در سطوح پایین تر از سطح زمین و با فشار منفی قرار گرفته اند، به آب های زیرزمینی نزدیک تر بوده و احتمال نفوذ و نشت آب به این دیوارها بیشتر است.

آب بندی چاله آسانسور نیز زمانی صورت میگیرد که آب از دیواره های چاله آسانسور به داخل آن نفوذ کند. که آب بندی هنگام نشت آب، کار بسیار سختی خواهد بود. علاوه بر این موجب آسیب به دیواره ها و همچنین تجهیزات الکتریکی خواهد شد. این آسیب ها نیز ممکن است تلفات انسانی در پی داشته باشد.